Mitt Romney’s mormoonse god woont op fantasieplaneet Kolob

AMSTERDAM-LIENDEN, Het KNP:
Het mormoonse geloof van de voormalig Amerikaanse presidentskandidaat Mitt Romney is regelmatig ter sprake gekomen. Hij heeft zich hierover enkele malen publiekelijk geuit. Maar wat gelooft hij precies? Of beter gezegd, in welke God wordt hij, volgens de mormoonse leer, geacht te geloven?

De mormoonse theologie is een uitgebreid stelsel van leringen en dogma’s. De belangrijkste geschriften waarop de mormoonse leer op is gegrondvest, zijn het Boek van Mormon, het theologische werk ‘Leer en Verbonden’ (Doctrine and Covenants, L&V) en de ‘Parel van Grote Waarde’ (Pearl of Great Price).
De King James vertaling van de Bijbel wordt ook wel gebruikt, maar speelt een ondergeschikte rol.
Er is echter nog een geschrift met de titel ‘Het boek van Abraham’ (BvA), een ‘geïnspireerde’ vertaling van enkele Egyptische papyri die Smith had ontvangen en die de woorden van Abraham zouden bevatten.
Abraham en Methuselah ontdekten als eerste, via de Urim en Thummim (een soort kijkstenen), de planeet Kolob.
In het Book of Abraham wordt de planeet Kolob genoemd als woonplaats van de mormoonse god, die ooit mens was maar door ‘de Wet van de Eeuwige Progressie’ verhoogd is tot ‘God de Vader en Schepper’. Hij woont fysiek op zijn eigen planeet.

Weinig mormonen zijn op de hoogte van het bestaan van de planeet Kolob. Het is eigenlijk niet eens duidelijk of Kolob nu een ster of een planeet is. De meesten hebben er nog nooit van gehoord en het interesseert hen ook eigenlijk niet. En degenen die met Kolob op de proppen komen worden door de mormoonse kerk gezien als tegenstanders die de kerk belachelijk willen maken en aanvallen.
Binnen de mormoonse theologie speelt het item een ondergeschikte rol. De mormoonse kerk hangt dit niet aan de grote klok. En dat heeft een reden. Het verhaal erom heen is zo ongeloofwaardig, grotesk en druist in tegen alle wetenschappelijke vindingen en bewijzen van de astronomie en de astrofysica.
De mormoonse kosmologie gaat radicaal in tegen het scheppingsverhaal van de Bijbel en tegen de Darwinistische evolutietheorie.
Echter, als de vraag gesteld wordt waar de mormoonse god woont, moet het antwoord zijn, op Kolob. Maar waar is Kolob?

Kolob bevindt zich op 3,5 miljard lichtjaar van de aarde, in het sterrenbeeld van de Kreeft, ‘het dichtst bij de residentie van God’, volgens een van de mormoonse profeten. Volgens anderen bevindt Kolob zich in het sterrenbeeld van de Boogschutter.
Kolob betekent ‘de eerste creatie’, dat wil zeggen de eerste creatie van de mormoonse ‘Elohim God’. Kolob is de grootste van alle sterren en hij regeert ook over alle andere sterren.
Kolob is ongeveer 3000 keer groter dan de zon, maar is nog nooit waargenomen met een telescoop, alhoewel er diverse pogingen door mormoonse astronomen zijn ondernomen om Kolob op het spoor te komen. In 1995 bij voorbeeld, met behulp van de Hubble telescoop. Men vond niets, maar wel zag men een ster in de buurt van Kolob die de naam Kakistocra kreeg. Volgens de mormoonse leer bestaat de planeet Kolob volledig uit glas of kristal (L&V 130:6-8).

De troon van de mormoonse god, het hemelse koninkrijk, staat in ‘het midden van alle dingen’, het centrum van de Melkweg (L&V 88:13). Volgens een andere mormoonse schrijver bevindt zich de ‘troon van God’ op slechts 27.000 lichtjaren van de aarde. Dit klopt niet met de eerdere 3,5 miljard lichtjaar.
Eén dag op Kolob is als duizend jaar op aarde. Het duurt ook duizend jaar voordat Kolob eenmaal om zijn eigen as draait. Dus de 7000 jaar op de aarde zijn slechts zeven weken op Kolob. ‘Elohims’ tijd loopt zeer langzaam vergeleken met die op aarde’. Op andere mormoonse fantasieplaneten bestaan eveneens andere tijdsrekeningen.
Volgens Brigham Young, de tweede leider, waren de zon en de maan bevolkt met mensen. Leider Orson Pratt beweerde doodleuk dat alle planeten in ons zonnestelsel bewoond waren. Ook latere leiders meenden dat we niet alleen in het universum waren.
De mormoonse kerk leert dat alles begon op Kolob, de planeet waar de mens vandaan kwam en waar de geesten en zielen van mensen leefden voordat ze fysiek op aarde geboren werden, maar ook dat alles eindigt op Kolob, als de mens daarop terugkeert na zijn leven. Als je het ten minste verdiend hebt.
Dan komen de gelovigen bij de ‘Hemelse Vader’ terug die samen met zijn vrouw Moeder Gonhorra en nog vele andere vrouwen op Kolob wonen.
Het beste ‘bewijs’ dat onze lichamen op aarde lijken op onze pre-aardse geestelijke lichamen wordt aangetoond met een tekst uit het Boek van Mormon. ‘Ook Jezus had een geestelijk lichaam, maar op aarde een menselijk, vleselijk lichaam’. Kortom, de aarde is ‘een replica van een zeer oud hemels model of concept’, volgens de mormoonse schrijver Hilton.

Volgens het Boek van Abraham zijn er ten minste nog drie andere planeten die een rol spelen: Oliblish, de planeet Enish-go-on-dosh en de planeet Kai-e-vanrash die met zijn eigen zonnestelsel rond de planeet Kli-flo-is-es draait. Vanuit deze planeten wordt, evenals vanaf Kolob, het universum geregeerd. Enish-go-on-dosh krijgt als enige zijn licht van Kolob.
In de ‘Parel van Grote Waarde’ worden er nog meer fantasieplaneten en sterren genoemd. Volgens het Boek van Abraham geeft het licht dat van Kolob uitgaat, macht aan de zon, de maan en de aarde door bemiddeling van Kae-e-van-rash.

Ruimtereizen spelen een belangrijke rol in de mormoonse kosmologie. Er is een populair lied onder de mormonen bekend onder de titel ‘If You Could Hie (zich haasten) To Kolob’’, lied nr. 284, dat wel eens door het Mormon Tabernacle Choir wordt gezongen. Ook is er een National Park in Utah dat genoemd is naar Kolob.
Mormoonse teksten zeggen dat het universum bewoond wordt door vele buitenaardse civilisaties waartussen onderling driftig gereisd wordt. Mormonen die waardig worden geacht een god te worden krijgen na hun dood hun eigen planeet waar ze als god mogen regeren, vergezeld met een grote hoeveelheid vrouwen waarmee ze polygaam mogen leven.
Dan zal er een eeuwige bevruchting van het universum plaatsvinden door de talrijke geboortes van nieuwe ‘spirit babies’, die op hun beurt ook weer hun eigen planeet mogen bevolken. Volgens de leer is het heelal zo onbevattelijk en onmetelijk groot, dat dit tot in eeuwigheid kan doorgaan.
Een aangenaam bijverschijnsel is dat er 45 keer meer meisjes worden geboren dan jongens, zo hebben mormoonse theologen uitgerekend. Op Kolob en andere planeten wordt het dus een waar sexparadijs voor mormoonse mannen.
Ook komen er voortdurend nieuwe sterren bij, bedoeld voor toekomstige bewoning van de nieuwe godheden. Een soort constante mini ‘big-bangs’. Elohim, de ‘Hemelse Vader’ heeft dit allemaal geschapen en volgens theoloog Hilton is hij er tot nu toe 2,5 miljard jaar mee bezig geweest om het zover te krijgen.
Voor de verre toekomst zullen er zeker nog veel meer Kolobs geschapen worden. En dit zal tot in alle eeuwigheden doorgaan.

De Mormoonse leer is een polytheïstische leer, maar op aarde dienen de mormonen één god, ‘onze Hemelse Vader’. Moeder Gonhorra wordt slechts vereerd. Alhoewel weinig mormomen van Moeder Gonhorra hebben gehoord. De maagd Maria woont overigens samen met Mozes bij de stad Kli-tin-ur-gash, eveneens op Kolob.
Joseph Smith, de oprichter van de mormonen woont zelf op de planeet Oliblish. Of hij daarbij vergezeld is van de vele tientallen vrouwen waarmee hij op aarde leefde is niet bekend.

Volgens de mormonen was Elohim God, vroeger een man ‘van vlees en botten’ die leefde op aarde (L&V 130:22). Na zijn leven op aarde werd hij verheven tot in hemelse sferen. De ‘Hemelse Vader’ had op zijn beurt ook een vader en die ook, en zo tot in eeuwigheid terug. Elohim was dus ooit een ‘spirit baby’, een geestelijk wezen.
Er is nooit een punt geweest waar iets of iemand geschapen is. De mormoonse kosmologie verwerpt zowel het Bijbelse scheppingsverhaal als de evolutietheorie, want beide beweren dat er ooit een begin is geweest, van wat dan ook. De mormoonse kosmologie zegt daarentegen dat alles eeuwig is.
Daarom is de aarde nooit geschapen uit het niets. Elohim heeft de aarde geschapen met het voorhanden zijnde materiaal, hij ‘organiseerde’ slechts ‘de pre-existente materie’.

De miljarden sterrenstelsels waren niet alleen het werk van Elohim maar ook van andere goden. ‘Elk sterrenstelsel heeft zijn eigen god’. Elohim heeft dus wel ‘vele werelden’ georganiseerd, maar niet allemaal.
De aarde is dus niet uniek, het is een van de vele creaties. De belangrijkste taak van Elohim is de progressie van zijn kinderen om onsterfelijkheid en eeuwig leven te brengen, zodat zij een god kunnen worden.

Volgens Brigham Young, de tweede leider, was er ‘nooit een tijd dat er geen goden en werelden waren en dat er geen mensen door het hetzelfde oordeel heen moesten dan degenen die er nu doorheen moeten’.
Dit is door alle leiders en profeten van de mormoonse kerk geleerd. ‘Elohim, onze Vader, is de Grootste, de Almachtige, de Alwetende en de omvang van zijn daden kan niemand naspeuren’ (L&V 76:2).
Een gevleugelde uitdrukking van een van de mormonenleiders is dan ook ‘As man is, God once was, and as God is, man may become’. Dit axioma van ‘eeuwige progressie’ is de basis van de hele mormoonse theologie. De theologie en alle tempelrituelen zijn op dit uitgangspunt gebaseerd.

In 2005 is het thema Kolob door de mormoonse theoloog Lynn M. Hilton verder uitgediept in zijn boek ‘The Kolob Theorem – a Mormon’s View of God’s Starry Universe’.

In de mormoonse kosmologie staat de planeet Kolob in het centrum van alles. Dit is de creatie van ‘Elohim’. Rondom Kolob bevinden zich een aantal concentrische cirkels, grensgebieden die onderscheid maken in diverse hemelse sferen. Rond deze hemelse sferen bevinden zich grote sluiers van stof, als fysieke afscheiding. Je kunt er niet zomaar even doorheen.
Zo bevindt zich ons zonnestelsel (de zon, maan, aarde en de rest van de tien planeten) in de z.g. telestiale zone. Verder naar Kolob bevindt zich de terrestiale sfeerkring.
De kern bestaat uit Kolob met een celestiale (hemelse) sfeerkring erom heen. (zie Hilton, pag.46).
De breedte van deze hemelse kring is ongeveer 16.000 lichtjaar. Het geheel ziet eruit als ‘een doughnut’. (p.48).
Volgens de mormonen kan dit bijbels gefundeerd worden door te verwijzen naar 1 Korinthe 15:40 waar (in de King James Version) gesproken wordt over celestial (hemels) en terrestial (aards) en over de verschillende heerlijkheid van de zon, de maan en de sterren. Het woord telestial is een eigen vinding.
In die hemelse, celestiale kring zijn alle mensen ooit geestelijk geboren en fysiek op aarde terechtgekomen. Al deze gebieden vertegenwoordigen ‘graden van heerlijkheid’.

De heidenen, de ongelovigen, de valse profeten en de afvallige mormonen zullen na hun dood niet verder komen dan het terrestiale gebied. Hier komt de meerderheid van de mensen terecht.
Mensen die goed geleefd hebben, oprechte gelovigen van allerlei religies en geestelijk lauwe mormonen, komen in het telestiale gebied terecht, dat is de aarde, weliswaar in perfecte staat, maar toch.
Slechts de devote en oprechte mormonen, die voor hun zaak en het Koninkrijk gestreden hebben en de Tempelwijdingen hebben ondergaan, komen in het celestiale gebied terecht. Daar mogen zij als god en godin wonen en voor eeuwig nieuwe ‘spirit babies’ verwekken.

Maar deze omineuze science-fictionachtige visie gaat nog verder. Onze planeet aarde die ooit gevormd en geschapen was in de nabijheid van Kolob, is na de zondeval van Adam en Eva in het paradijs, afgedwaald naar de positie waar zij nu staat, dat is de buitenste ‘ring’, ons zonnestelsel dus. Daar deed zij ongeveer duizend jaar over. Toen is ook de meetbare tijd ingesteld.
Want voor de zondeval bestond er geen tijd. (BvA 5:13). Het paradijs, de Hof van Eden, stond trouwens in de Amerikaanse staat Missouri, volgens de leer.
Na een zeer lange tijd (het duizendjarige rijk), als Christus terugkomt en satan zal binden, zal de aarde weer richting Kolob afreizen om zodoende opnieuw opgenomen te worden in de sfeer van het hemelse koninkrijk. Dit staat in L&V 29: 23-24 en is ook diverse keren door mormoonse leiders en profeten beweerd
Maar niet alleen dat. Na de duizend jaar zal de aarde veranderen in een kristallen bol of een bol van zuiver glas zodat de inwoners direct in het binnenste van de aarde kunnen kijken (L&V 130:9).

Joseph Smith was gefascineerd door het bestaan van andere beschavingen in het universum. Hij was daar zo van overtuigd, dat deze ideeën tot op de dag van vandaag binnen de mormoonse leer bestaan.
Mormonen geloven in vele bewoonde werelden, anders dan die van ons. Ook in deze onbekende werelden leven ‘kinderen van Elohim’. Deze bewoners zijn ‘kinderen van God’. Dat heeft ‘de Heer aan Joseph Smith geopenbaard’ (L&V 76:24).
Volgens een kritische biograaf heeft Smith het idee van Kolob gewoon uit zijn duim gezogen, nadat hij een spannende science-fiction roman had gelezen. Daar was hij danig van onder de indruk. Het verhaal waar het om ging was ‘The Philosophy of a Future State’, geschreven door Thomas Dick.
Maar hoe vindt nu communicatie plaats? Want al dat intergalactische gereis tussen de planeten en sterren zal wel veel tijd kosten. Niet volgens de mormoonse leer.
Hilton beweert dat interstellaire reizen veel en veel sneller kunnen dat de snelheid van het licht. De snelheid van het licht is zo’n 300.000 km per seconde. Maar dat is veel te langzaam. In de praktijk blijkt dat 27.000 lichtjaren in één oogopslag reëler is.
Mormonen funderen dit op Johannes 20:17 waar staat: ‘Jezus zei tegen haar: ‘Houd Mij niet vast, want Ik ben nog niet opgevaren naar Mijn Vader, maar ga naar Mijn broeders en zeg tegen hen: Ik vaar op naar Mijn Vader en uw Vader, en naar Mijn God en uw God’. Daarna voer hij op en volgens 3 Nephi 9:15 van het Boek van Mormon kwam Hij vlak daarna weer terug van Kolob. Een reis van 54.000 jaar in slechts een zeer korte tijd.
Ook gedachten hebben op zijn minst deze snelheid. Want toen Daniël bad (in Daniël 9:19-23) ‘terwijl ik mijn gebed nog uitsprak, kwam de man Gabriël, die ik in het begin in het visioen gezien had, snel aangevlogen en raakte mij aan, omstreeks de tijd van het avondoffer’. Gabriël moet dus met de snelheid van gedachten zijn gereisd.

Mormoonse opvattingen staan lijnrecht tegenover Bijbelse uitgangspunten. Zij zijn in sommige gevallen godslasterlijk te noemen. De Bijbel weerspreekt niet alleen het Boek van Mormon en andere geschriften op tal van punten, maar mormoonse geschriften weerspreken ook elkaar voortdurend.
Tal van christelijke en Bijbelse begrippen worden door de mormonen anders gedefinieerd, ingevuld en uitgelegd. Daardoor lijkt het heel christelijk, maar is het niet.
Pre-existentie als geesteswezen (‘spirit entity’) op een van de vele planeten is geen bijbels thema. Het is onder andere afkomstig uit de Griekse filosofie en ook in het hindoeïsme kent men soortgelijke opvattingen.

De God die in de Bijbel naar de mens komt, staat diametraal tegenover de mormoonse gedachtenspinsels over Elohim God. Bovendien speelt Jezus Christus een ondergeschikte rol in de mormoonse leer.
Mormonen bidden tot de ‘Hemelse Vader’, nooit tot Jezus. Christus is weliswaar ook God, maar op een andere manier.
Volgens de mormonen heeft God Zijn Zoon fysiek verwerkt bij Maria, een blasfemische opvatting die je ook terugvindt in de islam. Na zijn opstanding zou Jezus naar Amerika zijn gereisd om daar het evangelie te verkondigen aan de Indianen, die volgens de mormonen, de ware Israëlieten zijn. De geschiedenis van veldslagen en oorlogen die daarna volgde, staat beschreven op de Gouden Platen, die Smith gebruikte om het Boek van Mormon samen te stellen. Een ander onwerkelijk verhaal.

In de praktijk wordt de oprichter Joseph Smith meer gewaardeerd en vereerd dan Christus. Dat is ook een van de redenen waarom er geen kruizen in mormoonse tempels te zien zijn. Volgens de leer is Jezus de ‘spirit brother’ van satan. Het hele idee van ‘eeuwige progressie’ van vergoddelijking van de mens is een gnostisch concept en gaat lijnrecht in tegen de christelijke leer. Het is de basis van de hele mormoonse theologie.

The post Mitt Romney’s mormoonse god woont op fantasieplaneet Kolob appeared first on Het KNP.